بسم الله الرحمن الرحیم

سـ ـکوت صدای رسای آفرینش استگوش بسپار به نغمه ی دل انگیز شکوفایی یک عشقدر لابلای بوته های سبز و تازه زندگی...نگاه کن!جوانه در سکوت می روید و گلدر سکوت  می شکفد...و تو نیز اینگونه! در غوغای غربت و تنهایی امبا شکوهروییدی..به خانه ی کوچک قلبممهربانخوش آمدی...ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمـ ـن یک چـ ـهار دیـ ـواری دارمو کاغذ و قلمی...قلمی که گاه و بیگاه جور مرا می کشدو حرف های ناگفته ام را بر کاغذ می نویسد.در آن لحظه، قلممثل زبانم الکن نیست، من من نمی کند، کم نمی آورد و می نویسدشیوا، بی غلط و بدون بروز هرگونه احساسی.وقتی می نویسمگونه هایم سرخ نمی شوند،اشک هایم فرو نمی ریزند، عصبانی نمی شوم، صدایم هم نمی لرزد... و کاغذ چه صبور، نوشته هایم را گوش می دهد!واکنشی از خشم در او نیست،نگاه عاقل اندر سفیه نمی اندازد،مرا به خاموشی وا نمی دارد،تنهایم نیز نمی گذارد...در آخر، من آرام و سبک بالبه کاغذم می گویم:«همه ی اینها را گفتم کهبگویم گفتن بلد نیستم،اما نوشتنم بد نیست...»آن گاه کاغذ را به آب می سپارمو آب می داند کهآن را به چه کسی برساند...و من دوبارهبه چـ  ـهاردیواری ام باز می گردمدر پی قلممو "کاغذ صبوری" دیگر...مـ ـن یک چـ ـهار دیـ ـواری دارم...از: « ناهید مؤمن خانی » بسم الله الرحمن الرحیم...